Feestboek

Mark Zuckerberg richtte dik 10 jaar geleden met enkele maatjes Facebook op en sindsdien is zijn leven een groot feest. Zijn idee pakte namelijk op zijn zachts gezegd goed uit, waardoor Mark plotseling multi-miljardair werd. Ja, u leest het goed: vele miljarden bezit de goede man en het is hem uiteraard gegund, want zijn uitvinding heeft serieus waarde toegevoegd aan de mensheid. Naast een hoop onzin op FB, is het namelijk zo dat de wereld, en de mensen op deze grote kluit, op een gemakkelijke manier met elkaar in contact kunnen blijven. Vind je het leuk om in contact te blijven met mensen die je ooit op vakantie in een ver land ontmoet hebt: FB maakt het mogelijk. Ben je wegens ziekte of invaliditeit aan huis, of nog erger aan bed, gekluisterd dan maakt FB het mogelijk dat je in contact kunt blijven met de wereld om je heen.

Ook zakelijk gezien is FB een interessant medium geworden om je producten of diensten op laagdrempelige wijze onder de aandacht te brengen, waarbij iedereen die geen zin heeft in je verhaal de mogelijkheid heeft om jouw informatie te blokken: democratie in optima forma. Vrijwel alle interesses die een mens kan bezitten zijn middels FB te volgen. Wil je het laatste nieuws van je favoriete voetbalclub volgen? Ze hebben vast wel een FB-pagina. Vind je kantklossen geweldig en deel je graag je activiteiten in deze met gelijkgestemden: FB zorgt ervoor dat het kan.

En toch, ja toch heb ik een poos geleden overwogen om mijn profiel van FB te verwijderen omdat ik er geen deel meer van uit wilde maken. De reden hiervoor is overigens intrinsiek, omdat veel van de berichten die op FB gedeeld worden voor mij geen feest der herkenning meer zijn. Telkens, indien er een beeld op mijn scherm verschijnt waarvan ik het gevoel krijg dat er iemand onrecht wordt aangedaan, heb ik de neiging om hierop te reageren, om de doodeenvoudige reden dat ik geprikkeld wordt door het (voor mijn gevoel) vervelende beeld. Vaak zijn deze beelden (of woorden) beledigend of disrespectvol, dan wel misplaatste grappen over wat er speelt in de wereld. Ben ik dan zo serieus dat ik niet tegen een grapje kan? Ik dacht het niet, maar om (bijvoorbeeld) 25 keer per dag geconfronteerd te worden met een grappig bedoeld anti-moslim plaatje vind ik geen feest meer, eerder een irritatiefactor. Niet dat ik moslim ben, maar ik weet hoe gelovigen zich gekwetst kunnen voelen als zij niet erkend worden in hun geloof. Ga maar eens in een overvolle kerk staan en roep onophoudelijk dat de dienstdoende pastoor, deken of laken een pedofiel is en ik voorspel je dat je er in-no-time uit gekieperd wordt: en terecht (ondanks het feit dat de geschiedenis ons leert dat er een kans bestaat dat je wel eens gelijk zou kunnen hebben).

Dit laatste is dan ook wat ik nu “virtueel” gedaan heb. Ik volg de mensen die vervelende gevoelens bij mij oproepen niet meer en ik verwijder tevens alle informatie van mijn tijdlijn van zaken die mij niet interesseren of die irritatie bij mij opwekken. Het gevolg is een voor mij leuke, informatieve tijdlijn, die gevuld wordt door mensen waar ik raakvlakken mee heb. Begrijp me niet verkeerd: ook met deze mensen ben ik het niet altijd eens, maar hun mening is te respecteren en dat doe ik dan ook, waarbij er wederzijds af en toe iets te leren of juist te lachen valt.

Reageer ik dus niet meer op je berichten en zie je mijn naam niet meer tussen de “vind ik leuks” staan, dan betekent dit, dat het zo maar zo zou kunnen zijn, dat ik je niet meer volg, met voornoemde reden. Eens in de zo veel tijd bekijk ik dan je profiel en als mijn constatering nog steeds dezelfde blijkt, dan blijft de situatie ongewijzigd of ik verwijder je als vriend(in). Vind je dit niet leuk, maar kun je deze tekst wel nog lezen? Verwijder mij dan als vriend! We zijn het waarschijnlijk toch nooit echt geweest!

Met respect voor eenieders mening,

NostraDennis